روی در پرده و از پرده برون می نگری


پرده بردار، که داریم سر پرده دری

خلق بر ظاهر حسن تو سخنها گویند


خود ندانند که از کوی تصور بدری

هر کسی روی ترا بر حسب بینش خویش


نسبتی کرده به چیزی و تو چیز دگری

لاله خوانند ترا، آه! ز تاریک دلی


سرو گویند ترا، وای! ز کوته نظری

تو به نظاره و برجستن رویت جمعی


متفرق شده در هر طرف از بی بصری

عشق ارباب هوی وه! که چه ناخوش هوسست


گلهٔ دیو دوان در پی یک مشت پری

اوحدی را ز فراقت نفسی بیش نماند


آه! اگر چارهٔ بیچارگی او نبری